"Δεκαπέντε Δεκεμβρίου. Έχω τα γενέθλιά μου. Κλείνω τα δέκα. Ο αγαπημένος θείος και νονός, Πλάτων Σωτηρίου -άντρας της Διδώς Σωτηρίου-, μου έφερε δώρο ένα βιβλίο. [...] Το έχω ακόμα το βιβλίο. Είναι το μόνο που σώθηκε από τις τόσες μου περιπλανήσεις κι ένα βέβηλο χέρι έχει χρωματίσει άτσαλα τις ασπρόμαυρες γκραβούρες. Ούτε εγώ ούτε η αδελφή μου είμαστε οι δράστες. Γιατί, όσο και να το διαβάσαμε πάνω από πενήντα φορές η καθεμιά, το προσέχαμε πολύ. Το δανείζαμε όμως συχνά. [...] Πρώτη φορά που έβρισκα σ' ένα βιβλίο παιδιά αληθινά σαν και μας, με τις σκανταλιές τους, τις σχέσεις μεταξύ τους και τις σχέσεις τους με τους μεγάλους έτσι ακριβώς όπως τις ζούσαμε κι εμείς. Όταν διάβασε και η αδελφή μου το βιβλίο, αρχίσαμε να το παίζουμε. Εγώ ήμουνα η Πουλουδιά, εκείνη ο Αντώνης και διάφορες κούκλες ή φιγούρες που φτιάχναμε με χαρτί έκαναν τα άλλα πρόσωπα. Φτιάχναμε και σκηνές καινούργιες, από τη δική μας ζωή. [...] Ίσως δεν μπόρεσε κανένας συγγραφέας να γράψει ένα βιβλίο με ήρωες πραγματικά παιδιά, που να μιλούν και να συμπεριφέρονται σαν αληθινά παιδιά. Η Δέλτα όμως το κατάφερε, και ήτανε η μοναδική. Ο Τρελαντώνης και τ' αδέλφια του, ο Μάγκας και τα παιδιά που τον τριγυρίζουν είναι ζωντανά παιδιά της εποχής τους, με τις χαρές και τις λύπες τους, τα παιχνίδια και τις σκανταλιές τους και κυρίως η σχέση τους με τους μεγάλους δείχνει πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος των παιδιών και πόσο λίγο οι μεγάλοι τον καταλαβαίνουν. [...] Αληθινά παιδιά, αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά που άφησε η Δέλτα στα παιδιά με τα μυθιστορήματά της, και σε μας τους συγγραφείς να γράφουμε παιδικά βιβλία με παιδιά τόσο αληθινά σαν να έχουνε υπάρξει στ' αλήθεια". - ΑΛΚΗ ΖΕΗ