_Kαμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις. Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύ- βεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που μ' άφησες για να με ξανα- βρεις. Όμως πρέπει νάχει περάσει πο- λύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύ- νανε κι οι φίλοι με φοβούνται. Kάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου κι όταν ακούω "Kατερίνα" τρομάζω. Nομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;_ (Aπό την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)