"Η θάλασσα για μένα ήταν κλειστή και άφωνη. (. . .) Εσύ άγνωστόν σου και ξένον με πήρες από το χέρι, μαζή της μ' εγνώρισες· άνοιξες εμπρός στα μάτια μου την πύλη δεύτερου κόσμου και μου είπες: Ζωγράφισε! Τον είδα, τον αγάπησα, τον συμπόνεσα. . ." Έτσι αρχίζει τον πρόλογο στην πρώτη έκδοση (1899) του βιβλίου του ο κατεξοχήν "στεριανός" Αντρέας Καρκαβίτσας, που αφού όργωσε όλη την Ελλάδα, μελέτησε και κατέγραψε τα ήθη και τα έθιμά της με πίστη και συνέπεια - θέλγεται, μαγεύεται κυριολεκτικά από τα μυστικά της θάλασσας και των ανθρώπων της, ταυτίζεται μαζί τους, συνδέεται με τα βιώματα, τις προλήψεις τους, τις παραδόσεις τους, τη σκληρή ζωή και τις αγωνίες τους, γίνεται ο ίδιος "θαλασσινός" και φτάνει στην κορύφωση της πεζογραφικής του δημιουργίας υπερβαίνοντας την περιγραφικότητα και τη στατική ηθογραφική καταγραφή, πάντα σε μια γλώσσα ρωμαλέα, σχεδόν επική. (. . .)