Η επίδραση των υπερεθνικών οργανισμών στην εκπαιδευτική δικτύωση των κρατών-μελών τους είναι αναμφισβήτητη. Στο πλαίσιό της διαμορφώνεται ένας διεθνής λόγος εκπαιδευτικής πολιτικής, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη μονομερή έμφασή του στην οικονομική διάσταση της εκπαίδευσης. Η ανασυγκρότηση των εθνικών εκπαιδευτικών συστημάτων στην αυγή του 21ου αιώνα ευθυγραμμίζεται πλέον με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα των υπερεθνικών οργανισμών, προτάγματα που προωθούνται μέσω των πολιτικών της «συγκλίνουσας στοχοθέτησης», των «πινάκων κατάταξης» και των «χρυσών χαλιναριών». Η αποδυνάμωση, όμως, της εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής και οι προβαλλόμενες με νομοτελειακό ύφος «τάσεις» δεν προδικάζουν τη γραμμική σύγκλιση των εθνικών συστημάτων. Αξιοσημείωτες διαφορές παρατηρούνται σε εθνικό και τοπικό επίπεδο κατά την πραγμάτωση καίριων κελευσμάτων, που εμπεριέχονται στις εκπαιδευτικές ατζέντες των υπερεθνικών οργανισμών. Οι διαδικασίες, επομένως, αυτοχθονοποίησης ή τοπικής προσαρμογής του διεθνούς εκπαιδευτικού λόγου διαδραματίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο, παρέχοντας μάλιστα τα περιθώρια για την άσκηση πολιτικών, όπως αυτών του «τηλεφωνικού δανεισμού» και των «μη αποφάσεων».